Geen Tranen
Zodra je baby geboren wordt, begint hij als het goed is meteen te huilen. Maar goed ook, want dit maakt deel uit van de welbekende Apgar-score: goed doorhuilen. Tranen zijn er op dat moment alleen meestal nog niet. Het verdriet van je kleine is in de eerste weken doorgaans zonder tranen. De ogen van je baby zijn gelukkig wel vochtig genoeg om ze gezond te houden.
Geen Tranen
Dat je baby in het begin nog niet met tranen huilt, heeft alles te maken met zijn traanbuisjes. Deze zijn namelijk nog niet volledig geopend. De traanbuisjes zitten in de hoeken van de oogjes, bij de neus. Ze zorgen samen met de traanwegen voor de afvoer van traanvocht en vuiligheid. Bij de opening van de traanbuis zit een vliesje. Als je baby geboren is, sluit dit vliesje de traanbuis nog (gedeeltelijk) af.
Huilt je baby op een later moment zonder tranen, terwijl ze eerst wel rijkelijk vloeiden bij verdriet, dan kan dit op uitdroging wijzen. Er zijn dan vaak ook andere verschijnselen, waardoor je aan je baby merkt dat hij zich niet lekker voelt, zoals spugen, diarree, koorts, hangerigheid, slecht drinken of weinig plassen. Neem bij een vermoeden van uitdroging altijd contact op met je huisarts.
Als de tranen niet afgevoerd worden, hopen ze zich op in de traanzak en drogen ze in. Dit kan een vieze afscheiding geven. Ook bij een neusverkoudheid kan een verstopping van de traanwegen ontstaan doordat het gezwollen neusslijmvlies de traanbuisjes dichtdrukt. In beide gevallen zijn de vieze oogjes van je kleintje geen reden tot zorgen.
Heel soms kan een oogontsteking de oorzaak zijn van tranende vieze oogjes. Het nauwe traanbuisje kan bacteriën namelijk nog niet goed afvoeren. Een traanoogje zal dan niet snel vanzelf over gaan. Het ooglid is rood en gezwollen en er zit pus in de oogjes. Dit is wel een reden om langs de huisarts te gaan. Ook als het oogwit rood wordt, kun je het beste even naar de huisarts.
Daarnaast zijn er andere bezwaren die de massale jacht op vissen afkeuren. Vissen zijn, net zoals wij mensen, gewervelden met hersenen en een goed ontwikkeld centraal en perifeer zenuwstelsel. Wie heeft ooit het idee doen ontstaan dat vissen geen pijn zouden voelen? Ze worden op de meest dieronvriendelijke manieren gevangen in zee, waarna ze hardhandig op het dek van een vissersboot worden gesmeten. Dan worden ze op ijs gegooid, waar het uren duurt vooraleer ze sterven door vrieskou of aan zuurstofgebrek (dus verstikking). Het onderkoelen van de Afrikaanse meerval bij bewustzijn, bijvoorbeeld, leidt tot enorme stresssituaties: er is sprake van een extreem hoge hartslag (tussen de 294 en 311 slagen per minuut) en er kunnen spierkrampen voorkomen gedurende 4,7 minuten (6). Volgens het wetenschappelijke rapport over vissenwelzijn Worse things happen at sea: the welfare of wild-caught fish (zie ook dit artikel) hebben vissen tussen 55 en 250 minuten nodig om bewusteloos te raken (1). Wat vissen ervaren in die 55 à 250 minuten durende lijdensweg is een van de hamvragen in het huidige wetenschappelijke onderzoek naar het welzijn van vissen, naast de ontwikkeling van minder wrede dodingmethoden.
Tegenwoordig is voedsel meer geworden dan hetgeen op je bord ligt alleen. We spreken over een totaalconcept, met inbegrip van ethische, milieu- en welzijnsaspecten. Als we het hebben over dieren op het land, vindt iedereen dat niet meer dan normaal. Voor vissen ligt dat helaas anders. Er werd tot nog toe veel minder onderzoek verricht naar het welzijn van vissen dan naar dat van hogere vertebraten. Onder druk van beschermings- en andere organisaties, die als paddenstoelen uit de grond rijzen, komt daar de laatste jaren stilaan verandering in. Dit kan alleen maar ten goede komen aan de vissen in het algemeen.
Precies omdat vissen deze neocortex niet bezitten, wordt vaak gedacht dat zij daarom geen pijn kunnen waarnemen (7). Dit wordt echter tegengesproken door het Panel on Animal Health and Welfare (8). Eén hersenfunctie kan worden bediend door verschillende structuren in verschillende dierengroepen. Zo verschillen vogels en zoogdieren in het verwerken van visuele prikkels. Bij zoogdieren gebeurt dat in de hersenschors; vogels hebben daarvoor het tectum opticum in de middenhersenen. Een ander voorbeeld: de hersenen van dolfijnen, geen onaardige dieren wat intelligentie betreft, werken op een fundamenteel andere manier dan die van primaten. Beiden hebben nochtans enorme cognitieve mogelijkheden.
Vissen zijn gewervelde dieren met een goed ontwikkeld centraal zenuwstelsel. Bij sommige soorten zijn er zelfs al hersendelen aangetoond die analoog zijn aan wat bij ons pijn en angst reguleert. Vissen vertonen ook duidelijke reacties op negatieve prikkels. Deze dieren verdienen het allerminst om de huidige standaard dodingmethoden te ondergaan. Dat ze niet kunnen schreeuwen of huilen mag geen argument zijn om zomaar elke gruwelmethode toe te passen.
Groene.nl gebruikt cookies om het websitegebruik geanonimiseerd te analyseren en noodzakelijke functionaliteiten zoals inloggen mogelijk te maken. Groene.nl gebruikt geen cookies voor advertenties en deelt geen informatie met adverteerders of social media platformen. Meer informatie is beschikbaar in onze privacy- en cookieverklaring. 041b061a72